بررسی تطبیقی شاخص های توسعه یافتگی استان مازندران طبق برنامه چهارم توسعه

برنامه ریزی منطقه ای با هدف توسعه و کاهش نابرابری از موضوع مهم در کشورهای در حال توسعه محسوب می شود. لازمه ی برنامه ریزی منطقه ای، شناسایی جایگاه مناطق نسبت به یکدیگر از لحاظ توسعه است. کاهش نابرابری ها در بهره مندی از منابع، دستاوردها و امکانات جامعه یکی از مهم ترین معیار های توسعه به شمار می آید. به منظور برنامه ریزی اقتصادی، همگون و متناسب با ویژگی های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی هر منطقه و در نتیجه ایجاد تعادل نسبی رشد و توسعه منطقه ای، بررسی و شناخت وضعیت گذشته و موجود یکی از قدم های مهم و اساسی می باشد. در پژوهش حاضر با بهره گیری از روش تحلیل عاملی ، شاخص های مورد بررسی به چند عامل تقلیل یافته و سپس با تعیین شاخص تلفیقی به مقایسه سطح توسعه یافتگی قبل و بعد از اجرای برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی شهرستان های استان مازندران پرداخته شده است. رویکرد حاکم براین پژوهش توصیفی- تحلیلی و از نوع کاربردی-توسعه ای است. یافته های پژوهش حکایت دارد که بین شهرستان ها ی استان به لحاظ شاخص های توسعه نابرابری وجود دارد . پس از اجرای برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی سطح توسعه یافتگی شهرستان های قائم شهر، سوادکوه، نور و رامسر کاسته شد و شهرستان های بهشهر، نکا، ساری، جویبار، بابل، بابلسر، محمود آباد، آمل،چالوس، تنکابن و رامسر از نظرسطح توسعه یافتگی، ارتقاء رتبه داشته اند و شهرستان نوشهر پس از اجرای برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی در وضعیت ثابت باقی مانده است. در مجموع در سال 1388، شهرستان ها از نظر سطح توسعه یافتگی در سطح برخوردار، محروم و بسیار برخوردار هیچ تغییری نکرده اند ولی شهرستان های نسبتا برخوردار از نظر سطح توسعه یافتگی در سال 1388 نسبت به سال 1383، 7% افزایش و شهرستان ها در سطح بسیار محروم در سال1388 نسبت به 1383، 7% کاهش داشته اند.